Соочување

По долго време првпат сами. Еден спроти друг. Колку само време изгубено? Зошто? Зошто не ти се посветував?
Секој одговор би бил безначаен, неважен, несоодветен, невистинит.
Ниту, пак, има потреба од одговори. Летнатото време никогаш веќе нема да слета кај нас. Да го искористиме ова што е со нас.
Зошто си тука? Што гледаш во мене? Дали само некој кој ќе те наполни, поганејќи те така? Или, пак, човек кој, исполнувајќи те, ќе направи да се чувствуваш горда што постоиш, што ете некому си потребна и не може без тебе, што некому даваш волја за живот, што некого правиш човек?
Ќе дознаам кога ќе решиш да ми кажеш.
А јас? Јас не знам како да те гледам. Како света белина врз која не смее да се истура никаква гнасотија, ни капка жолч исцедена од најскриените сокови на неживотот? Или како обична хартија врз која ќе истресам сè од душата, а ти ќе жалиш што не си завршила во нечиј нужник?
Ти кажи ми!