Роден во вода цел живот уживаше во неа. Тренираше пливање, потоа стана главен во водоводното претпријатие. Мерак му беше да полива трева, па пензионерските денови ги минуваше со цревото в рака. Ќе го извадеше од сабајле и до 14 часот сосетките од трети спрат нагоре ниту ручек можеа да направат, ниту куќа да потсредат - немаа притисок во водоводните цевки. А Дибе се правеше мутав на нивните пцости и клетви. Си го полеваше дворчето, потоа улицата, па пак дворчето и така до ручек. Приквечер пак. Нормално со вода за пиење, оти тој плаќаше паушално. Едно утро посегна по чешмата да си наполни чаша вода за почеток на секојдневниот ритуал. Но од чешмата ни капка. Почнале рестрикциите, ќе сме штеделе за идните генерации. Дибе собра вода од своите телесни резерви, плукна сочно, рече: „Подобро во пеколот отколку овде“ и замина.
No comments:
Post a Comment