Него навистина го донел поштарот. Татко му разбрал по неколку години, кога веќе сите знаеле за малиот Поште. Адвокатурата му била во крвта. Од мал го викале Дрвен адвокат, а потоа само се позлатил. Златна му била устата - од затвор вадел кој ќе плател. Ама не можел да става - цел живот барајќи дупки во законот си останал импотентен. Жена му немала ништо против тоа сé додека редовно им пристигала поштата, оти во неговата адвокатска канцеларија таа била задолжена да го прима поштарот. На неговото последно судење сред говор на противникот, со рака на срце, Поште рекол: „Приговор ... умирам...“ и првпат во судница ја изговорил вистината.
No comments:
Post a Comment