Спире не спиеше ни секунда. Кај ќе стигнеше сопки ставаше. И во сон сопнуваше. Дерман немаа од него ни луѓето ни политичарите. Ќе те види, ќе те сопне. Ќе ги сретне, ќе ги сопне. Ем ги дружи, ем ги сопка. Ем ги служи, ем ги сопка. Сé живо сопна сé дур не се опна наземи од едно камче колку палче. Се спружи Спире со целата си снага, се залепи до патот како до најмил. Срам му беше да стане. Сите што ја видоа случката се мочаа од смеење. Како него да го помочаа, го обли една пот и не мрдна веќе големиот мајстор на сопките.
No comments:
Post a Comment